روزنامه القدس العربی در مقاله ای با عنوان " اخضر ابراهیمی، سرگردان میان صندوقهای رای و تفنگ های ناتو" به قلم محمد صادق الحسینی آورده است:
«امریکا و هم پیمانانش دیگر نمی توانند مثل کبک سرشان را زیر برف کنند و حقایق را نبینند. بعضی کشورهای عربی و منطقه ای هم که تمام سعی خود را برای شکستن پشت سوری های مقاوم به کار بردند، دیگر از تکبر و نادیده گرفتن شکست مزدورانشان در پشت دیوارهای دمشق، سودی نخواهند برد.
بعد از آن که زمستان سپری شد و روسیاهی به زغال ماند و نقشۀ کشاندن سوریه به ورطه هرج و مرج شکست خورد، دیگر حتی بازی با الفاظ و توصیف وقایع با الفاظ خوش رنگ و لعابی مانند "مرحله انتقالی" و یا "انتقال مسالمت آمیز قدرت" هم برای اردوگاه حامیان سقوط بشار اسد وبیرون راندن سوریه از صحنه مقاومت، سودی نخواهد داشت.
نشانه های برتری راه حل سیاسی مثل روز روشن است.  بعد از آن که دخالت بیگانه غیر ممکن شد و مسلح کردن صدها هزار تن از نیروهای القاعده و تکفیری و مزدور و سوداگر مرگ راه به جایی نبرد؛ همه طرف ها به این نتیجه رسیدند که حل و فصل سیاسی تنها راه چاره است و نمی توان بشار اسد را از صحنه سیاسی دمشق بیرون کرد. صحنه ای که روزی اسد و احمدی نژاد و نصرالله را در یک قاب به جهانیان نمایاند تا خشم غربی ها و دست نشاندگانشان را بیش از پیش برانگیزد.
هرچند ممکن است کشتار شهروندان بی گناه با "ساطور و اره" ادامه یابد و مواد اولیه از انبارهای دولت سوریه غارت شود و تاسیسات زیربنایی برای حراج در کشورهای مجاور قطعه قطعه شود و انفجارها و کشتارهای گروهی برای هفته ها و شاید ماه ها ادامه پیدا کند، اما از حالا به بعد همه این دست و پا زدن ها فقط برای بهتر کردن وضع پایگاه دشمنان سوریه در مذاکراتی است که به زودی و به ناچار به آن تن خواهند داد و با بشار اسد رئیس قانونی دولت سوریه - که دوستانش و دوستداران حقیقی ملت سوریه نگذاشتند از صفحه روزگار خط بخورد- بر سر میز گفتگو خواهند نشست.
تهران و مسکو و جمعی از کشورهای منطقه ای و جهانی "آزاده" که تحت سیطره امریکا و صهیونیسم نیستند، خواهان توقف خشونت مسلحانه و جلوگیری از سرازیر شدن کمک های مالی حاصل از فروش نفت به سوی تروریست های مسلح سوریه و آغاز فوری گفتگوی غیر مشروط میان معارضان و قوای حاکم شدند تا بدین ترتیب ملت سوریه به عنوان تنها تصمیم گیرنده در مورد نوع نظام سیاسی و چگونگی اصلاحات و نوع تغییرات و نیز نام رئیس جمهورشان به یک نتیجه مشترک ملی برسند.
این معادله که "طرح ایران برای حل بحران سوریه" نام گرفت و در عرصه بین المللی و برای طرفین درگیری ها نیز مطرح شد؛ اکنون به شاخصی برای اخضر ابراهیمی تبدیل شده تا قدم هایی که خواسته یا ناخواسته درباره پرونده سوریه بر می دارد را با این "شاخص" اندازه گیری کند.
بی گمان بعد از نگاشته شدن این معادله با خون شهدای ارتش  و ملت آزادۀ سوریه هیچ تغییری در این سرزمین جز با اراده سوری ها ایجاد نخواهد شد و هرکس با این معادله مخالفت کند یا از آن بترسد و از گفتگوی مبتنی بر آن امتناع کند دشمن واقعی ملت سوریه خواهد بود و هدف او چوب حراج زدن به این کشور در بازار مکاره جهانی و تجاوزه به اراده مردم آن است. چرا که چنین شخصی واقع خواهان تغییراتی است که به صندوق رای و دموکراسی حاصل از آن منتهی نمی شود.
بی تردید کسانی که در سوریه برای گفتگو شرط می گذارند و از آن می گریزند، همان کسانی هستند که از روند دموکراتیک و نتایج صندوق های رای هراس دارند و گرنه درصورتی که این افراد از وضعیت و محبوبیت خود در نزد مردم مطمئن باشند، دلیلی ندارد که از رقابت انتخابات ریاست جمهوری که بشار اسد هم مانند یک شهروند عادی در آن شرکت می کند و براساس همه طرح های ارائه شده با نظارت شدید بین المللی برگزار می شود، هراس داشته باشند!
در مقابل آنها که به گفتگوی بدون قید و شرط و با مشارکت همگان و بدون طرد و اخراج هیچ طرفی دعوت می کنند، معتقدند کسانی که از محبوبیت خود مطمئن هستند و راه کار سیاسی را قبول دارند، باید با اقتدار در برابر هرج و مرج سازماندهی شده در کشور که با هدف نابود کردن اقشار مختلف مردم و ویران کردن کشور صورت می گیرد، ایستاد. اما کسانی که خواهان نظامی کردن اوضاع در سوریه هستند، می خواهند مردم سوریه در نبرد رسیدن به قدرت، هیچ جایگاهی نداشته باشند و به ابزاری در دست آنان تبدیل شوند تا همه مردم را از میدان خارج کنند تا خود بتوانند به آسانی و به هرقیمتی به جای مسئولان فعلی به قدرت برسند، حتی اگر رسیدن آنان به قدرت به قیمت متوسل شدن به عناصر مزدور یا القاعده یا توپخانه های ناتو باشد.
مادامی که نظامی گری - آن هم تحت حمایت کشورهایی که دارای نفت و دلار و پیرو سیاست های ناتو هستند- در سوریه حاکم باشد، این است سرنوشت واقعی مردم، اکثریت و اقلیت مردم، دموکرات یا غیردموکرات آنان!
دموکراتیک یا اصلاح طلب بودن واقعی امروزه به معنای کنار گذاشتن تفنگ و قتل عام مردم با خنجر و ساطور به بهانه های مذهبی یا طایفه ای؛ و از بین بردن همه عوامل خارجی است که بر تصمیمات فردی و اجتماعی تاثیرگذار است.
اگر این چنین نیست، پس اقدام جبهه النصره وابسته به تشکیلات القاعده مبنی بر بیرون راندن همگان از میدان و تحمیل خود بر دیگران به عنوان رهبر همه مخالفان چه معنایی می تواند داشته باشد؟! آن هم در شرایطی که مردم از میدان های محل برگزاری تظاهرات مسالمت آمیز برای تغییرات در کشور خارج شده اند.
آیا این بدان معنا نیست که تصمیمات بین المللی فریبکارانه ای وجود دارد که هدف از آن خارج کردن همه سوری ها از دایره تصمیم گیری و اقدام و تغییرات مسالمت آمیز واقعی و تحمیل راهکارهایی با هدف تجزیه سوریه و به راه انداختن جنگ داخلی دراین کشور برای حذف سوریه از تاریخ مشرق عربی اسلامی و از بین بردن نقش این کشور در راستای خدمت به دشمن صهیونیست است؟
سوریه اکنون در میان دو راه حل "صندوق های رای" - که ما دیگران را به آن دعوت می کنیم- و " تفنگ های ناتو"، هفته ها و ماه های بسیار سختی را می گذراند و این وضعیت آنقدر ادامه پیدا می کند تا غرب و پیروانش به پیروزی اراده عظیم مردم سوریه و راهکارهای مسالمت آمیز آنان اذعان کنند.
اما مقاومت، آزادی خواهی و استقلال مردم و حکومت سوریه، مسائلی است که اخضر ابراهیمی فرستاده سازمان ملل در سوریه در مورد آن اطمینان پیدا کرده، ولی دراعلام آن تردید دارد و تنها در مورد تبدیل سوریه به "جهنم" هشدار داده و اکنون منتظر است تا آمریکایی ها نیز به پایان دوره جنگ – اعم از جنگ مستقیم یا نیابتی- اذعان کنند.